Қос алыптың үнсіз сырласуы көзге тамшы жас үйірді....
Суреттен туындаған диалогымызды қабыл алыңыздар, жақсыларым..
Қос алыптың үнсіз сырласуы.
Мұхтар :
— О ,Шәмші,
Қадіріңді білдім бе тіріңде мен?
Көрдім міне....жүрегім дірілдеген
Шәмші:
— Мұхтар, сен тірімде түсінісіп,
Жанымды ұққан жансың шыныменен.
— Айта ғой ауыл- аймақ, ел жақ қалай?
Сені де жұр ғой білсем ардақтамай.
Мұхтар:
Ауылдың өңі кетті ,,заман шығар,
Көңілдің жасы тұр ғой құрғақтамай
Бейнеңді тастан соққан көргенімде,
Сезіндім көрге бірге кіргенімдей
Шәмші:
Қуандым жас баладай білемісің,
Жаныма гүл алып сен келгеніңде.
-Мұхтар-ау, əнімді ел салып жүр,ме?,
Жазған əнім жарасым тауып жүр ме?
Мұхтар:
— Сен жазған əнұранды ұрпақтарың,
Мақтаныштен айтып жүр əлі күнге..
Бөденелер шарықтап аспанымда,
Қыран қалды қайғының астарында.
Шәмші:
- Елім, тілім деп жүріп езіліпсің
Алатаудай биік ең жас шағыңда.
Айдарыңнан мамық жел еседі əлі,
Сені қолдар ұрпағың өседі əлі.
Мұхтар:
- Жанға тыным бермей жүр, сенесің бе,
Желтоқсанның ызғары кешегі әлі..
— Тау мүсінің ,Шәмшім- ау , құламасын,
Құным болмай жүр менің құлаған шын.
Шәмші:
— Жабырқама жарқыным, сені білем,
Шындасаң шын басына шыға аласың.
Татымды өлең түссің таңдайыңа,
Ұлтыңның бағы боп біт маңдайына.
Мұхтар:
- Тар жолда тайғақ кешіп жүргеніммен,
Шындықтан үкі тағам маңдайыма.
Алатау бүгін жасын төгіп тұр- ау,
Ақ ұлпа мамығынан сөгіп қырау.
Шәмші:
- Жер астында жаураған жүрегімді,
Жылытуға əдейі келіпсің-ау..
Мұхтар:
— Шәмшім- ау, сені қалай ұмытайын,
Бейнеңмен жүрегімді жылытайын.
Шәмші:
-Мұқтарым, мен де сені ұлықтағам,
Өлсем де, жырды қалай суытайын..
Мұхтар:
- Хош есен, Шәмші досым көріскенше,
Сырларды сәл мұңдылау бөліскенше.
Шәмші:
- Мұхтарым, тас бейнемді жатырқамай,
Келіп тұр фәнилікке өліскенше....
