Сүйікті жазушым Иван Буниннің «Ежелгі адам» әңгімесінде жүз сегізге келген қарттың биттеп өлуден қорыққан тұрпаты сарказммен әдемі берілген еді. Езу тартқамыз. Жер бетіндегі барлық саналы тұлғаны алаңдатқан ортақ сұрақ осы: Қалай өлеміз? «Өмір дегеніміз - өлімге кезекке тұру», - деген Гитлердің аянышты тағдыры, өлер алдында әйеліне «қайырлы түн» тілеп, бөлмесінде атылып өлген Хэмингуей ғұмыры алаңдатарлық. Немесе Александр Блоктың жан тапсырар алдында «мен өте шаршадым..» дегені кейде қызық көрінеді, өзіме. Баяғы шалдарға жүгінсек: "Илла-Алладан пайда бар, білмеген құлға не айла бар, барар жерің қараңғы, шамшырағыңды сайлап ал», - дейді. Шын мәнінде, ізгілік пен зұлымдықты, жақсы мен жаманды, сенім мен сергелдеңді айырып жүрген адам ұғлының бір сәтте «хорошое телоға» айналып шыға келетіні қалай? Бақас ғұмырда, көңілден көкала үйректей «қош» айтып жан шығарда тұлғалардың ақырғы сөзі не болмақ? Өмірінің соңғы сағаты соққанда не есіне түспек?
Оқырман қауымға белгілі тұлғалардың өлім сәтіндегі арпалысы, ақтық сөзі хақында аз-маз сөз шығаруды жөн көрдік.
