«1988 жылдың қарашасы. Бес қария мешіттен намаз оқып шықтық. Мешіттің тозығы жеткені сонша, бір бұрышы құлаған еді. Жанымдағы қарттарға:
– Ел емеспіз бе, Алланың үйі ғой, осы мешітті ретке келтірсек қайтеді? - дедім. Сонда жанымдағы замандасым:
– Ей, ертең мына отырған бесеуіміз өлеміз, мына мешітке біреу келіп намаз оқиды дейсің бе? - деді.
Шынымды айтсам, әлгі досқа қарсы айтар жауабым болмады. Себебі, сол кездері ауылдағы дін деген бізбен бірге бітетіндей көрінгені рас еді. Осылай да түңілген кездеріміз болған, қарағым. Қазір мешітке барғанда толып жүрген жастарды көргенде төбем көкке сәл жетпей қалады. Жасым 80-нен асқанда осы бақытты көргеніме тәубе етемін. Елдің болашағы – жастарымыз, жаңа толқын иманды болса, ел түзелетініне сенемін.
Кеше біз күдер үзген едік, сендер үзілгенімізді жалғап, өшкенімізді жандырдыңдар...»
